ਰੇਖਾਵਾਂ

ਗੋਲ ਗੋਲ ਕੀ ਨੇ

ਅੱਖਾਂ ਉਤੇ
ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ

ਮਰਜ਼ੀ ਨਾਲ ਦੇਖੇ
ਸਭ ਨੂੰ
ਜਾਂ ਅਣਦੇਖਿਆ ਕਰ ਛੱਡੇ

ਲਤੀਫਾ ਨੰਬਰ 4ਨਹੀਂ
੧੦੦੦ ਨਹੀਂ
ਬਸ ਇਕ ਇਕ ਜੋੜਦੇ ਜਾਵੋ
ਉਹੀ ਸੰਖਿਆ
ਨੰਬਰ ਲਤੀਫਾ ਇਹਦਾ

ਹੱਸੇ ਤਾਂ ਸ਼ੁਕਰ ਕਰੋ

ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਜਾਣਦਾ ਬਹੁਤੀਆਂ
ਚੁੱਪ ਚੁੱਪ ਜਿਹਾ ਲੱਲਾ ਪੁਠਾ

ਲਭਦਾ ਜੜ੍ਹਾਂ
ਕੁਝ ਬੀਜਣ ਲਗਦਾ
ਛੰਨਾ ਭਰ ਪਾਣੀ ਪੀਂਦਾ
ਪੂਰਨ ਕਵੀ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦਾ
ਲਹੌਰ ਦੇ ਚਿੱਟੇ ਮੋਰ ਰੰਗ ਭਰਦਾ

ਪੁਛਿਆ ਇਕ ਦਿਨ
ਕਦੋਂ ਆਉਣਾ ਘਰ ਆਪਣੇ
ਤੂੰ ਇੰਡੀਆ
ਦਿਲ ਨੀ ਕਰਦਾ
ਜਦੋਂ ਅੰਨਜਲ ਹੋਇਆ

ਗੋਲ ਗੋਲ ਕੀ ਨੇ
ਸੁਕਾਂਤ ਨੇ ਜੋ ਜਾਣਿਆ
ਨਾਲ ਰੇਖਾਵਾਂ

ਉਸ ਜਿਹਾ ਮੁੜ ਨਾ ਜਾਣਿਆ
ਹੋਰ ਕਿਸੇ

ਤੂੰ ਵੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਨਾ ਹੀ
ਕਵੀ ਕੌਣ ਵਿਚਾਰਾ ।।

ਖੱਦੋ

ਇਸ ਕਵਿਤਾ ਮੈਂ
ਖੱਦੋ ਨਾਲ ਖੇਡ ਰਿਹਾ
ਜਿਸ ਬਾਰੇ ਨਾ ਜਾਣਨ ਮੇਰੇ ਬੱਚੇ
ਨਾ ਮਿਤਰ ਬੱਲੇ ਦੇ

ਇਹ ਉਹੀ ਖੱਦੋ
ਜਿਸਨੂੰ ਅਸੀਂ
ਪਾਟੀਆਂ ਲੀਰਾਂ ਪੁਰਾਣੀਆਂ
ਕਰ ਕੱਠੀਆਂ ਮੜ੍ਹਦੇ
ਨਾਲ ਦਰੀਆਂ ਦੇ ਧਾਗੇ

ਇਹ ਉਹੀ ਖੱਦੋ
ਜੋ ਖੂੰਢਿਆਂ ਅੱਗੇ ਦੌੜਦੀ
ਸਭ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਿਛੇ ਲਾਈ ਰਖਦੀ

ਖੇਡ ਕਿਸੇ ਹੋਰ
ਢੂੰਹੀਆਂ ਵਜਦੀ
ਵੱਖਰੀ ਛੋਹ ਨਾ' ਭਰਦੀ
ਮੂਹਰੇ ਭਜਾਈ ਫਿਰਦੀ

ਖੱਦੋ ਇਹ ਉਹੀ
ਜਿਸ ਨੂੰ ਫੋਲਿਆਂ
ਲੀਰਾਂ ਹੀ ਨਿਕਲਣ

ਇਸ ਵੇਲੇ ਮੈਂ
ਕੰਪਿਊਟਰ ਮੂਹਰੇ
ਸ਼ਬਦਾਂ ਨੂੰ ਖੱਦੋ ਵਾਂਙ ਬੁੜਕਾਅ ਰਿਹਾਂ ।

ਪਿਤਾ

ਤੁਸੀਂ ਕਦੇ
ਗਾਰਾ ਬਣਾਉਂਦੇ
ਮਜ਼ਦੂਰ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਨੂੰ
ਦੇਖਿਆ ਹੈ

ਉਹ ਫੈਲੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ
ਚਾਰੋਂ ਤਰਫ਼
ਰੁੱਖ ਦੀਆਂ ਜੜ੍ਹਾਂ ਵਾਂਗ

ਉਸ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਨ੍ਰਿਤਕ

ਤੁਸੀਂ ਕਦੇ
ਸੱਤਵੀਂ ਸਤਾਰਵੀਂ ਅਸੰਖਵੀਂ ਮੰਜ਼ਲ 'ਤੇ
ਕੰਮ ਕਰਦੇ
ਮਿਸਤਰੀ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਹੈ

ਉਹ ਸੁਨੀਤਾ ਵਿਲੀਅਮ ਦੇ
ਮੋਢੇ ਨਾਲ ਮੋਢਾ ਜੋੜ
ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ ਅਨੰਤ ਖੋਜਾਂ
ਪੁਲਾੜ ਯਾਤਰੀ ਹੈ ਪਿਤਾ ਮੇਰਾ ।।

ਆਨੰਦ

ਮੈਂ ਤੇ ਉਹ
ਖੂਬ ਲੜੇ ਅੱਜ

ਗੁੱਭ ਗੁਬਾਰ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ ਬਾਹਰ

ਰੱਦੀ ਵਾਲੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ
ਦੇ ਦਿੱਤਾ
ਘਰ ਦਾ ਕਬਾੜ ।।

ਪੱਥਰ

ਇਕ ਦਿਨ
ਮੈਂ ਨਦੀ ਕਿਨਾਰੇ ਪਏ ਪੱਥਰ ਨੂੰ
ਪੱਥਰ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ 'ਚ ਪੁਛਦਾ ਹਾਂ

ਤੂੰ ਬਣਨਾ ਚਾਹੇਂਗਾ
ਕਿਸੇ ਕਲਾਕਾਰ ਹੱਥੋਂ
ਇਕ ਕਲਾਕ੍ਰਿਤ

ਤੈਨੂੰ ਫਿਰ ਰੱਖਿਆ ਜਾਵੇਗਾ
ਕਿਸੇ ਆਰਟ ਗੈਲਰੀ ਵਿੱਚ

ਦੂਰੋਂ ਦੂਰੋਂ ਆਵੇਗੀ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇਖਣ

ਤੇਰੇ ਰੰਗ ਰੂਪ ਆਕਾਰ ਉਪਰ
ਲਿਖੇ ਜਾਣਗੇ ਲੱਖਾਂ ਲੇਖ

ਪੱਥਰ ਹਿਲਦਾ ਹੈ
ਨਾਂਹ ਨਾਂਹ
ਮੈਨੂੰ ਪੱਥਰ ਹੀ ਰਹਿਣ ਦਿਉ

ਹਿ ਲ ਦਾ ਪੱਥਰ
ਐਨਾ ਕੋਮਲ
ਐਨਾ ਕੋਮਲ ਤਾਂ
ਮੈਂ ਕਦੇ ਫੁੱਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਤੱਕਿਆ ।।

ਚੌਗੁਣੀ ਖੁਸ਼ੀ

ਹੁਣੇ ਮੈਂ ਆਪਣੀ
ਦਾੜ੍ਹੀ ਡਾਈ ਕਰਕੇ ਹਟਿਆ ਹਾਂ

ਹੱਥ ਹੋਰ ਮਜਬੂਤ ਹੋ ਗਏ

ਪੈਰ ਤੁਰਨ ਨੂੰ ਕਾਹਲੇ

ਪਤਨੀ ਦੇਖ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਮੁਸਕਾਵੇ

ਦੂਰ ਦੇਸੋਂ ਕੋਈ ਖ਼ਤ ਲਿਖੇ

ਖੁਸ਼ ਹੈ ਬੱਚੀ ਮੇਰੀ
ਮੇਰੀ ਫੋਟੋ ਖਿਚੇ

ਬੇਟੂ ਬੂਟ ਪਾਲਿਸ਼ ਕਰ
ਮੈਂਨੂੰ ਪਾਉਣ ਲਈ ਦੇਵੇ

ਦਾੜ੍ਹੀ ਡਾਈ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ
ਮੈਂ ਪੂਰੇ ਆਕਾਸ਼ ਦਾ ਚੱਕਰ ਲਾ ਮੁੜਿਆ
ਪੰਛੀ ਕਿਹੜਾ ।।

ਮਾਂ ਬੋਲੀ

ਮਾਂ ਬੋਲੀ
ਮੇਰੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਦੀ ਧਰਤ
ਜਿਸ 'ਤੇ ਮੈਂ ਮੜ੍ਹਕ ਨਾਲ ਤੁਰਾਂ
ਉਥੇ ਜਾਵਾਂ
ਜਿਥੇ ਸੁਫਨੇ ਕਹਿਣ

ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਆਲ੍ਹਣਾ ਜਗ ਦੀ ਟਹਿਣੀ
ਚੋਗ ਚੁਗਣ ਕਿਤੇ ਵੀ ਜਾਵਾਂ
ਆਥਣ ਵੇਲੇ ਅੰਦਰ ਇਹਦੇ
ਮੁੜ ਆਣ ਸੌਂਵਾਂ

ਮਾਂ ਬੋਲੀ
ਚੁਲ੍ਹੇ ਦੁਆਲੇ ਟੱਬਰ
ਛਟੀਆਂ ਦੀ ਅੱਗ
ਫੁਲਦੀ ਰੋਟੀ
ਛੰਨੇ 'ਚ ਘਿਉ ਸ਼ੱਕਰ ?

ਮਾਂ ਬੋਲੀ
ਸਾਹ ਆਉਂਦੇ ਜਾਂਦੇ
ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਪੜ੍ਹਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ
ਝੱਗੇ ਭਾਵੇਂ ਪਾਟੇ
ਬੈਠਣ ਤੱਪੜ
ਰਾਜੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਦੇ

ਮਾਂ ਬੋਲੀ 'ਚ ਗੱਲ ਜਿਹੜੀ
ਮਾਂ ਨਾਲ ਕਰਾਂ
ਧੁਰ ਅੰਦਰ ਉਤਰਾਂ

ਕਵਿਤਾ ਸੁਣਦਿਆਂ
ਮਾਂ ਬੋਲੀ 'ਚ
ਧੀ ਮੇਰੀ ਸ਼ਰਾਰਤਨ
ਵਾਹ ਵਾਹ ਕਹੇ
ਪੁੱਤ ਲੋਟਣੀਆਂ ਪੁਠੀਆਂ ਲਾਵੇ
ਕਰੇ ਕਲੋਲਾਂ

ਮਾਂ ਬੋਲੀ 'ਚ
ਨਾਲ ਦੀ ਮੇਰੇ
ਕੋਈ ਗੱਲ ਕਹੇ
ਲਾਜਵੰਤੀ ਦੇ ਪੱਤਿਆਂ ਵਾਂਗ ਸੰਙੇ

ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਤੋਂ ਬਾਹਰ
ਮੈਂ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ
ਮਾਂ ਬੋਲੀ 'ਚ ਸਭ ਕੁਝ ।।

ਨਾਂਅ

ਨਹੀਂ ਹੋਣੀ ਨਾਂਅ ਬਿਨਾਂ
ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਸ਼ੈਅ

ਜਾਣਿਆਂ ਕੱਲ
ਫਲ ਖਰੀਦ ਦਿਆਂ

ਬੇਟੀ ਪੁਛੇ
ਗੋਲ ਜਿਹਾ
ਕੀ ਹੈ ਔਹ

ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ ਸੁਣਿਆਂ ਚੱਖਿਆ ਹੋਣਾ
ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਸ ਨੇ ਕਦੇ

ਮੈਂ ਦੱਸਿਆ
ਇਹ ਫਲ ਹੈ ਖਰਬੂਜ਼ਾ

ਉਹ ਹੱਸੇ
ਵਾਰ ਵਾਰ ਦੁਹਰਾਵੇ
ਖ ਬੂਜ਼ਾ
ਖ ਬੂਜ਼ਾ

ਨਹੀਂ ਹੋਣੀ ਨਾਂਅ ਬਿਨਾਂ
ਕੋਈ ਸ਼ੈਅ ।।

ਖੇਡ ਰੰਗਾਂ ਦੀ

ਦਸਤਾਨੇ ਪਹਿਨਦਿਆਂ
ਕਹਿ ਉਠਿਆ ਮੈਂ
ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਰੰਗ ਨੇ
ਮੇਰੇ ਕੱਪੜਿਆਂ ਕੋਲ

ਦੇਖਦਾਂ ਪਤਨੀ ਨੂੰ
ਸਿਰ 'ਤੇ ਸਕਾਰਫ ਬੰਨ੍ਹਦਿਆਂ
ਲੱਖਾਂ ਰੰਗ ਨੇ
ਉਹਦੇ ਕੱਪੜਿਆਂ ਕੋਲ

ਅੰਦਰੋਂ ਆਉਂਦੀ
ਨਚਦੀ ਟਪਦੀ
ਫਰਾਕ ਨਵੀਂ ਪਹਿਨੀ
ਬੱਚੀ ਮੇਰੀ

ਇਕੋ ਰੰਗ ਹੈ ਉਹਦੇ ਕੋਲ ।।

ਬੰਸਰੀ

ਇਸ ਨੂੰ ਕਦੇ ਕਦੇ ਰਾਤ ਦਾ ਹਨੇਰਾ ਵਜਾਉਂਦਾ ਹੈ ।।

ਧਰਤੀ ਖੁਸ਼ ਹੈ

ਬੇਟੀ ਨੇ
ਪਹਿਲੀ ਪੁਲਾਂਘ ਭਰੀ

ਇਕ ਰੁੱਖ ਨੇ ਜਿਵੇਂ
ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਕਿਹਾ

ਚੱਲ ਆਪਾਂ ਵੀ ਸਿਖੀਏ ਤੁਰਨਾ
ਘੰਮ ਫਿਰ ਕੇ
ਦੇਖੀਏ ਦੁਨੀਆਂ

ਮੁਦਤ ਤੋਂ ਖੜ੍ਹੇ
ਇਕ ਥਾਂਵੇਂ

ਅੱਕ ਥੱਕ ਗਏ ਹਾਂ

ਸੁਨੇਹਾ ਇਹ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ
ਪਲੋ ਪਲੀ

ਸਭ ਰੁੱਖਾਂ ਕੋਲ

ਹਸਦੇ ਡਿਗਦੇ
ਉਠਦੇ ਹਸਦੇ
ਤੁਰਨਾ ਸਿੱਖਣ ਲੱਗੇ ਰੁੱਖ ।।

ਮਹਾਂਕਵੀ

ਮੈਂ ਆਮ ਆਦਮੀ ਦੇ ਦੁੱਖ ਸੁਣਦਾ ਹਾਂ
ਉਹਨਾਂ ਤੇ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖਣੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ

ਉਹ ਲਲਕਾਰੇ ਮਾਰਦਾ ਹੈ
ਬੱਕਰੇ ਬਲਾਉਂਦਾ ਹੈ
ਆਪਣੇ ਦੁੱਖਾਂ ਤੇ
ਹੱਸ ਛਡਦਾ ਹੈ

ਮੈਂ ਉਸ ਮਹਾਂਕਵੀ ਲਈ
ਇੱਕ ਕਵੀ
ਕਿਹੋ ਜਿਹੀ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖਾਂ ।।

ਅੰਦਰਲੀ ਪਟੜੀ ਤੇ ਰੇਲ

ਹੁਣੇ ਰਾਤ ਦੀ ਗੱਡੀ ਲੰਘੀ ਹੈ

ਮੈਂ ਗੱਡੀ ਤੇ ਨਹੀਂ

ਉਹਦੀ ਕੂਕ ਤੇ ਚੜ੍ਹਦਾ ਹਾਂ

ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਨੇ

ਅਸੰਖ ਸਟੇਸ਼ਨ
ਮੈਂ ਕਦੇ

ਕਿਸੇ ਤੇ ਉਤਰਦਾ ਹਾਂ

ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਤੇ।।

ਖਿਆਲ

ਹੁਣੇ ਤੇਰਾ ਖਿਆਲ ਆਇਆ
ਤੇ ਮਿਲ ਪਈ ਤੂੰ

ਤੂੰ ਮਿਲੀ
ਤੇ ਆਖਣ ਲੱਗੀ

ਹੁਣੇ ਤੇਰਾ ਖਿਆਲ ਆਇਆ
ਤੇ ਮਿਲ ਪਿਆ ਤੂੰ

ਹਸਦਿਆਂ ਹੱਸਦਿਆਂ
ਆਇਆ ਦੋਹਾਂ ਨੂੰ ਖਿਆਲ

ਜੇ ਨਾ ਹੁੰਦਾਖਿਆਲ

ਤਾਂ ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ 'ਚ
ਕੋਈ ਕਿਵੇਂ ਮਿਲਦਾ
ਇਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ।।

ਕਵਿਤਾ ਸਨਮੁਖ

ਇਕ ਦਿਨ
ਬੇਟੂ ਮੇਰੇ ਨੇ ਕਵਿਤਾ ਜੋੜੀ
ਉਹ ਮੇਰੇ ਪਿਉ
ਮੈਂ ਖਾਣਾ ਹੈ ਸਿਉ
ਨਰਮ ਲਾਲ ਭਾਹ ਮਾਰਦਾ
ਸੇਬ ਮੈਂ
ਚਾਕੂ ਨਾਲ ਕੱਟਿਆ
ਫਾੜ੍ਹੀ ਫਾੜ੍ਹੀ ਹੋ
ਪਲੇਟ 'ਚ ਟਿਕ ਗਿਆ ।।

ਰਾਸ਼ਨ ਦੀ ਸੂਚੀ ਤੇ ਕਵਿਤਾ ਦੀ ਦੋਸਤ

5 ਲੀਟਰ ਰੀਫਾਈਂਡ ਧਾਰਾ
5 ਕਿਲੋ ਖੰਡ
5 ਕਿਲੋ ਸਾਬਣ ਕੱਪੜੇ ਧੋਣ ਵਾਲੀ
ਇਕ ਕਿਲੋ ਮੂੰਗੀ ਮਸਰੀ
ਇਕ ਪੈਕਟ ਸੋਇਆਬੀਨ
ਲੂਣ, ਭੁੰਨੇ ਛੋਲੇ ,ਥੈਲੀ ਆਟਾ ,
ਲੌਂਗ ਲੈਂਚੀਆਂ 50 ਗ੍ਰਾਮ
ਕਵਿਤਾ ਦੀ ਕਿਤਾਬ 'ਚ
ਕਿਥੋਂ ਆ ਗਈ
ਰਸੋਈ ਦੇ ਰਾਸ਼ਨ ਦੀ ਸੂਚੀ !
ਮੈਂ ਇਸ ਨੂੰ
ਕਵਿਤਾ ਤੋਂ ਵੱਖ ਕਰ ਦੇਣਾ
ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ
ਪਰ ਧੁਰ ਅੰਦਰੋਂ
ਆਵਾਜ਼ ਇਕ ਰੋਕ ਦਿੰਦੀ ਮੈਂਨੂੰ
ਤੇ ਆਖਦੀ
ਜੇ ਰਸੋਈ ਦੇ ਰਾਸ਼ਨ ਦੀ ਸੂਚੀ
ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ ਕਵਿਤਾ ਨਾਲ
ਫਿਰ ਤੂੰ ਕੌਣ ਹੁੰਨੈ
ਇਹਨੂੰ ਵੱਖ ਕਰਨ ਵਾਲਾ
ਫੈਸਲੇ ਸੁਣਾਉਂਦਾ
ਮੈਂ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦਾ
ਰਾਸ਼ਨ ਦੀ ਸੂਚੀ ਨੂੰ
ਕਵਿਤਾ ਦੀ ਦੋਸਤ ਹੀ ਰਹਿਣ ਦਿੰਦਾ
ਦੋਸਤੋ ਕਮੀ ਜੇ ਸੁਹਜ ਦੀ ਰਹਿ 'ਗੀ
ਗੁੱਸਾ ਨਾ ਮੰਨਿਉ
ਇਹ ਮੇਰਾ ਨਹੀਂ
ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਹੈ
ਅੰਦਰ ਨੂੰ ਕੌਣ ਰੋਕੇ
ਸੂਚੀ ਜੇ ਤੁਸੀਂ
ਮੇਰੀ ਰਸੋਈ ਦੀ ਨਹੀਂ
ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਦੀ ਪੜ੍ਹ ਲੈਣਾ
ਕਵਿਤਾ ਜੇ ਤੁਸੀਂ
ਮੇਰੀ ਨਹੀਂ
ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਦੀ ਪੜ੍ਹ ਲੈਣਾ ।।

ਹਾਇਬਨ ।। ਛਾਲ

ਮੇਰੇ ਇਕ ਮਿਤਰ ਦਾ ਫੁੱਫੜ ਪੁਰਾਣਾ ਕਾਮਰੇਡ, ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਜੀਵਨ ' ਚ ਸਿਰ ਕੱਢ ਆਗੂ।
ਨੌਕਰੀ ਅਜਿਹੇ ਮਹਿਕਮੇ 'ਚ ਮਿਲ ਗਈ ਜਿਸ 'ਚ ਪੈਸੇ ਦਾ ਮੀਂਹ ਹਰ ਵੇਲੇ ਪੈਂਦਾ ਰਹਿੰਦੈ।
ਪਿਛਲੇ ਦਿਨੀਂ ਮਿਤਰ ਤੇ ਉਹਦਾ ਫੁੱਫੜ ਛੱਤ 'ਤੇ ਬੈਠੇ ਦਾਰੂ ਪੀ ਰਹੇ ਸਨ। ਗੱਲ ਕਾਮਰੇਡਾਂ
ਦੀ ਛਿੜ ਪਈ। ਮਿਤਰ ਨੇ ਸ਼ਰਾਰਤ ਕੀਤੀ," ਜੇ ਅਜੇ ਵੀ ਕਾਮਰੇਡ ਹੋਂ,ਤਾਂ ਕੋਠੇ ਤੋਂ ਛਾਲ
ਮਾਰ ਕੇ ਦਿਖਾਉ ।"
ਫੁੱਫੜ ਨੇ ਅੱਗਾ ਦੇਖਿਆ ਨਾ ਪਿਛਾ,ਕੋਠੇ ਤੋਂ ਛਾਲ ਮਾਰ 'ਤੀ। ਮਾਰਕਸ ਨੇ ਹੱਥ ਦੇ ਕੇ ਬਚਾ
ਲਿਆ। ਸਵੇਰੇ ਫੁੱਫੜ ਹੈਰਾਨ ਕਿ ਕੋਠੇ ਤੋਂ ਡਿਗ ਕਿਵੇਂ ਪਿਆ !ਮਿਤਰ ਨੂੰ ਯਾਦ ਨਾ ਕਿ
ਉਹਨੇ ਹੀ ਤਾਂ ਛਾਲ ਮਾਰਨ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਸੀ
ਸ਼ਾਮ ਗਲਾਸੀ ਰੰਗ ਗੁਲਾਬੀ
ਅੰਦਰ ਜੋ ਦੱਬ ਗਿਆ ਸੀ
ਸਾਹਮਣੇ ਖੜ੍ਹ ਗਿਆ

ਮਾਂ ਨੂੰ

ਮੈਂ ਮਾਂ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ ਹਾਂ

ਇਸ ਕਰਕੇ ਨਹੀਂ

ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਜਨਮ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ਮੇਨੂੰ

ਇਸ ਕਰਕੇ ਵੀ ਨਹੀਂ

ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਪਾਲਿਆ ਪੋਸਿਆ ਹੈ ਮੈਨੂੰ



ਮੈਂ ਮਾਂ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ ਹਾਂ

ਇਸ ਕਰਕੇ

ਕਿ ਉਸਨੂੰ

ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦੀ ਗੱਲ ਕਹਿਣ ਲਈ

ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦੀ ਮੈਨੂੰ ।।

ਦੁੱਖ ਸੁਖ ਵਿਚ

ਮੈਂ ਘਾਹ 'ਤੇ ਬੈਠਾ
ਦੇਖ ਰਿਹਾਂ
ਅਕਾਸ਼ ਵੰਨੀਂ

ਪੰਛੀ ਇਕ ਸਹਿਜ
ਉਚੀ ਉਡਾਣ 'ਤੇ ਹੈ

ਥੋੜ੍ਹਾ ਚਿਰ ਪਹਿਲਾਂ
ਘਾਹ ਮੇਰਾ ਗੁਰੂ

ਹੁਣ ਮੈਂ
ਪੰਛੀ ਦਾ ਸ਼ਿਸ਼ ਹਾਂ।।

ਹਿਲਦਾ ਹੱਥ

ਇਕ ਅਣਜਾਣ ਆਦਮੀ ਦੌੜਦਾ
ਲੰਘ ਜਾਂਦਾ ਕੋਲ ਦੀ ਮੇਰੇ
ਬਿਨ ਰੁਕਿਆਂ ਹੱਥ ਹਿਲਾਉਂਦਾ

ਹਿਲਦਾ ਹੱਥ ਉਹੀ ਧੜਕਦਾ
ਦਿਲ ਅੰਦਰ ਮੇਰੇ ।।

ਮੁਸਾਫਰ

ਗੱਡੀ 'ਚ ਸਫਰ ਕਰਦਿਆਂ
ਕੋਈ ਸੌਂਦਾ ਹੈ
ਕੋਈ ਪੜ੍ਹਦਾ ਹੈ
ਕੋਈ ਨਾਲ ਦੀ ਸਵਾਰੀ ਨਾਲ
ਗੱਲਾਂ 'ਚ ਮਗਨ ਹੈ
ਕੋਈ ਬਾਹਰ ਖੇਤਾਂ 'ਚ
ਖੜ੍ਹੇ ਰੁੱਖਾਂ ਨੂੰ
ਪਿਛਾਂਹ ਦੌੜਦੇ ਤਕਦਾ ਹੈ
ਕਰਦਿਆਂ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ
ਕਈ ਵਾਰ
ਜਾਣਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਗੱਡੀ ਨੇ
ਦਿਲੀ
ਪਰ ਮੁਸਾਫਰ ਕੋਈ
ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦਾ ਹੈ
ਲਾਹੌਰ ।।

ਰੰਗ ਤਮਾਸ਼ਾ

ਇਹ ਫੋਟੋ ਮੇਰੀ 6 ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਧੀ ਸਨੋਅ ਨੇ ਉਦੋਂ ਖਿਚੀ ਸੀ , ਜਦੋਂ ਉਹ 5 ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਸੀ।। ਉਹਦੇ ਲਈ ਇਹ ਝੀਲ ' ਚ ਤੈਰਦੀ ਕਿਸ਼ਤੀ ਹੈ ।।

ਕੱਲਾ ਮੈਂ ਨਹੀਂ

ਕਵਿਤਾ ਹਰ ਖਿਣ ਹਰ ਸ਼ੈਅ
ਲਿਖ ਰਹੀ ਹੈ

ਲਉ ਚੱਖੋ
ਮਜ਼ਦੂਰ ਨੇ ਦੁਪਹਿਰ ਵੇਲੇ
ਖ੍ਹੋਲਿਆ ਹੈ ਰੋਟੀਆਂ ਵਾਲਾ ਪੋਣਾ
ਅੰਬ ਦੇ ਅਚਾਰ ਦੀਆਂ ਫਾੜ੍ਹੀਆਂ
ਸਭ ਤੋਂ ਲਜ਼ੀਜ਼ ਪਦਾਰਥ ਨੇ
ਇਸ ਵੇਲੇ ਉਹਦੇ ਲਈ
ਲਉ ਦੇਖੋ
ਰਿਕਸ਼ਾ ਚਲਾਉਂਦੇ ਬਿਹਾਰੀ ਨੇ
ਦਮ ਭਰਿਆ ਹੈ
ਇਕ ਮੋਟੇ ਬਾਬੂ ਨੂੰ
ਮੰਜ਼ਲ ਤੇ ਪਹੁੰਚਾ ਕੇ
ਨਮਸਕਾਰ ਕਿਹਾ ਹੈ
ਰੇੜੀ ਖਿਚ ਰਹੇ ਬੁੱਢੇ ਨੇ
ਫਾਟਕ ਦੀ ਚੜਾਈ 'ਤੇ
ਹੱਡਾਂ ਨੂੰ ਪਰਖਿਆ ਹੈ
ਲਉ ਸੁਣੋ
ਬਿਨ ਨਹਾਤੇ ਗੰਦੇ ਲਿਬੜੇ
ਬੱਚਿਆਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੀ ਦਰਦ ਭਰੀ
ਹਸਰਤ
ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਿੱਕ ਸੁੱਕ
ਭੱਜਿਆ ਟੁੱਟਿਆ
ਸਮਾਨ ਚੁਕਦਿਆਂ
ਸਕੂਲੋਂ ਆਉਂਦੇ
ਥੱਕੇ ਸੋਹਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ
ਦੇਖਿਆ ਹੈ
ਕਵਿਤਾ
'ਕੱਲਾ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਲਿਖਦਾ ।।
*

ਖੂਹ

ਖੂਹ ਕਿੰਨਾ ਡੂੰਘਾ
ਪਾਣੀ ਕਿੰਨਾ ਮਿੱਠਾ
ਜਾਣਨ ਉਹੀ
ਜੋ ਹਰ ਦਿਨ ਖੂਹ ਪੁੱਟ ਕੇ
ਪੀਣ ਪਾਣੀ
ਜੇ ਨਾ ਹੁੰਦੇ
ਇਹ ਬੰਦੇ
ਤੇ ਮਿੱਠਾ ਪਾਣੀ
ਤਾਂ ਰਹਿ ਜਾਂਦੇ ਵਿਚਾਰੇ
ਖੂਹ ਸਾਰੇ
ਮਿੱਟੀ ਹੇਠਾਂ ਦੱਬੇ
ਪਾਣੀ ਪੀਂਦਾ ਬੰਦਾ
ਸੋਚ ਦਾ ਖੂਹ ਪੁੱਟੇ
ਹੋਰ ਸ਼ੈਆਂ ਕਿਹੜੀਆਂ
ਡੂੰਘੀਆਂ ਮਿੱਠੀਆਂ
ਜੋ ਰਿਹ ਗਈਆਂ
ਪੁੱਟਣ ਖੁਣੋਂ ।।